PLATONİK VAV

Ey yakından ama uzak baktığım Sevgilim,

Seni gördüğüm ilk günden beridir, bir başka uyanıyorum sabaha. Kalbim her gün Seni tekrar görecek diye kozasından yeni çıkmış kelebekler gibi çırpınmaya başlıyor. Adım adım ilerlerken Senle aynı havayı soluduğum mekana, bu bile bana fazlasıyla yetiyor be Gülüm. Varıyorum, Sen gelmişsin, Sen ordasın. O kadar kalabalığın arasında sadece Seni görüyor gözlerim, gerisi zaten hep anlamsız geliyor fakat Sen bunun farkında değilsin. Hep kapıyı gözetliyorum Sen geleceksin diye. Ne fark eder ki okula, sınıfa, büroya… Anlayacağın her neresi olursa oraya, benim için önemli olan Sensin. Seni görünce muzipçe sırıtıyor dudaklarım, ayrı bir hâl alıyor yüzüm. Yüzüme bakınca allar giymiş gelinlik kız gibi oluyor, suratım.

Ey göz göze gelmeden, doyamadığım yüzüne bakmadan, başımı çevirip Seni görmeden orada olduğunun farkında olduğum Sevgilim,

Sana o kadar yakınım ki ellerimi uzatsam, ellerini tutarım. Sana o kadar uzağım ki Seni ne kadar çok sevdiğimi söylesem duymazsın. Hem kimseler bilmesin istiyorum hem de tüm cümle alem duysun istiyorum, sana olan aşkımı. Uğruna çelişkiler içinde kaldığım, gamze gamze tebessümlerinde kaybolmak, yanaklarına dokunup, saçlarını okşamak istiyorum. Sevgili, yeniden, baştan yazmak istiyorum kitabımı. Bir önsözle başlamak istiyorum, içinde sen olan. Ve gerisi yalnız Sen ve ben.

Evet, ey Sevgili,

Bazen gizli, kaçamak bir bakışla soruyorum Sana, bana doğruyu söyle, birisi var mı kalbinde? Varsa işte o zaman paslı bir ok gibi yaralarsın yüreğimi. Ama olsun, benim aşklarım hep böyle platonik oldu. Söyleyemedim, nutkum tutuldu, utandım. Bunca tavır, onca sabır ve sonsuz bir kahır. Bununda onlardan bir farkı olmaz, yüreğimde sadece izi kalır. Fakat bu kez direneceğim, gerekirse de savaşacağım.

Ey kaybetme korkusu, kavuşma sevincimden ağır basan Sevgilim,

Ey aşkımın VAV(9) hâli, bir gün bu sevdam için nelerimi verebileceğimin farkına varmanı umarak bitiriyorum mektubumu.